Het idee van een “zorgboerderij voor intellectuelen” begon bijna 10 jaar geleden toen Wouter en Esther als jongerenwerkers een aantal jaren achtereen verantwoordelijk waren voor het organiseren van een groot landelijk zomerkamp. Wouter werkte samen met een Econometrie student (slimme jongen dus) en hij hielp Wouter als assistent met allerlei administratieve taken.
Na een ochtendje Excel-sheetjes knutselen had Wouter het wel een beetje gezien en ging hij in de tuin aan de slag. De student bleef een beetje hangen, zat op de schommel onder de boom en keek naar de schaapjes in de wei. Hij had geen zin om naar huis te gaan. Op zijn studentenkamer kwamen de muren op hem af. Hij mocht dan wel met gemak door zijn studie fietsten, op andere vlakken liep hij behoorlijk vast. Even simpel wat onkruidjes plukken klonk als een heel aantrekkelijk alternatief in plaats van in zijn kamer gaan zitten.
Er gingen maanden voorbij. Nog veel meer onkruidjes werden geplukt. Er werden muurtjes geschilderd, takken gesnoeid en ondertussen werd er gepraat over het leven, het vastlopen. Vaker nog werd er in stilte gewoon geplukt, geharkt en op de schommel vooruit gestaard. Ergens op die schommel deed de Econometrie student de uitspraak: “Eigenlijk zijn jullie een soort van zorgboerderij… maar dan voor intellectuelen.”
De student groeide in de jaren daarna door en werd zelf teamleider. Zijn uitspraak is bij Wouter en Esther echter altijd blijven hangen. Het was als een klein zaadje dat gepland werd en steeds iets verder groeide in de jaren dat Wouter en Esther jongerenwerkers waren. Meerdere jongeren zaten op die schommel, deelden hun verhaal dat ze vast waren gelopen. Maar het gebeurde altijd in een context dat er wel degelijk samen aan iets gewerkt werd. Op de een of andere manier kon dan samen gaan. Op deze plek lukte het wel om iets voor elkaar te krijgen. Het samen bezig zijn, samen ergens voor gaan en dat combineren met persoonlijke aandacht, was uiteindelijk ook weer helend op de andere vlakken in het leven.
In die tijd was het gewoon zo. Wouter en Esther gaven er weinig woorden aan en vonden het de normaalste zaak van de wereld. Totdat Wouter in 2019 besloot te stoppen als jongerenwerker. Niet omdat hij geen passie meer had voor jongeren, maar soms is het gewoon goed om verder te gaan. Niet al te lang daarna realiseerde Wouter dat hij vooral de manier van werken op “de zorgboerderij voor intellectuelen” miste. Hij zocht naar manieren om invulling te geven aan dat verlangen, maar dan wel buiten het traditionele jeugdwerk of de bekende zorg instellingen. Het idee van Breakout Bandits werd geboren: een plek waar Wouter zijn passie en kennis voor games en events, kon combineren met het verlangen om te werken met jongeren en jongvolwassenen die ergens waren vastgelopen. Toevallig of niet was het de Econometrie student die jaren daarvoor op de schommel had gezeten, de eerste die vroeg: “Neem je inmiddels al mensen aan? Ik ken nog wel iemand voor de zorgboerderij…”
Inmiddels biedt Breakout Bandits voor 3 jongvolwassenen een werkplek aan op een manier die doet denken aan die van een zorgboerderij, alleen dan zonder koeien en simpele klusjes. Gericht op een doelgroep die wel de brains heeft, maar ergens vast loopt in het leven. Breakout Bandits biedt een plek zonder stress en zonder kantoortuin. We hebben geen verwachtingen, maar geloven des te meer. We geloven dat je met een persoonlijke aanpak en veel geduld samen veel verder kan komen dan dat je ooit had verwacht.
Ben je benieuwd naar hoe we invulling geven aan deze manier van werken lees dan meer over ons of neem eens contact met ons op.
